Hè hè...

... wat heeft die zomer lang op zich laten wachten.
Maar goed, nu is het dan eindelijk zover en geduld is een schoone zaeck.

Ter opfrissing: de 3 jaargetijden in chronologische volgorde:

maart 2005

(zonder toestemming van maar met dank aan www.kynostaete-eureka.nl/winter3.htm)

* * *

augustus 2005

* * *

oktober 2005

* * *

Nu de lente nog.

(Voor het nageslacht: het is nu 27 oktober (= waar of ja, bijna november!) en het was overdag een dikke 20 gr.C. en vanavond (laat) zwoeltjes te noemen (ondanks helder).)

Tjongejonger

Ik had dringend CD-R’s nodig. Dus ik naar de dichtstbijzijnde CD-R-verkoopplek. Daar hadden ze een schap vol met CD-R-, CD-RW- en DVD-schijfjes, van diverse merken en dito prijzen. Ik vind het fijn om in een winkel waar ze een schap vol artikelen die ik (dringend) nodig heb, hebben, op m’n gemak deze artikelen te bekijken om tot een weloverwogen aanschaf te kunnen komen.
Dat is je als klant zelden gegund. Zo ook nu niet. Voor ik met mijn ogen had geknipperd, stond de vriendelijke verkoper naast me, en vroeg wat ik kwam doen in zijn winkel. Ik vertelde hem dat ik er misschien wel een pakketje CD-R’s zou gaan kopen. Ondertussen liet ik mijn ogen snel over de schapranden waarop de prijzen en belangrijkste kenmerk-en staan vermeld, glijden om mijn enorme informatieachterstand ten opzichte van hem iets in te lopen. Zonder dat ik er verder naar vroeg, beval de vriendelijke verkoper zonder blikken of blozen het ‘Imation CD-R 80 Minuten Neon 10-pak’-pakket á €7,95 ten sterkste aan. Ik merkte op dat dat €1 duurder was dan het ‘Imation CD-R 80 Minuten 10-pak’-pakket, en vroeg hem waar ‘m het (prijs)verschil in zit. “Toch zeker in de kwaliteit van de CD’s”, dacht ik nog, en was vooralsnog best genegen de aanschaf van de duurdere categorie serieus te overwegen; ik heb wel iets met kwaliteit.
Maar nee, het prijsverschil bleek voort te komen uit de kleur van de plastic CD-doosjes: in het €6,95-pakket zijn de plastic doosjes kleurloosjes, in dat van €7,95 hebben de doosjes per paar alle vijf een andere regenboog-/neonkleur. Geschokt vroeg ik – meer aan mezelf dan aan de vriendelijke verkoper – waarom ik in hemelsnaam vanwege een kleurtje meer of minder een hele euro meer zou betalen voor in feite dezelfde CD’s. Hij antwoordde alsof ik zojuist een heel domme vraag had gesteld: “Dat staat mooi in je CD-collectie!”.
Diep beledigd vanwege de implicatie dat ik als 35-jarige-met-verfijnde-smaak zou vallen voor regenboogkleurtjes, deelde ik hem mede dat ik het waarschijnlijk met hem eens was geweest als ik 15 was geweest, en pakte het ‘Emtec CD-R 80 Minuten Jewel 10-pak’-pakket á €5,95 uit het schap. De vriendelijk verkoper staarde me bedremmeld aan.

Toen ik weer buiten in de frisse lucht stond, overviel me het heldere inzicht dat de vriendelijke verkoper me niks nie beledigend had onderschat of anderszins onserieus genomen… hij had me slechts voor een kleine 20 jaar jonger aangezien. Ik was accuut gevleid.

Mochten u of ik nu toch nog twijfels hebben bij de mogelijkheid dat ik als zoveel jonger word beschouwd… hier nog wat empirisch bewijs:
Gisteren waren we op het feest voor tante D. die pas 80 is geworden. Tante R. (van de kouwe kant), die er ook was, dacht dat ik een dochter was van mijn 8 jaar oudere nicht M. En de vrouw van mamma’s achterneef BvH. zei tegen mij en Kleinezus dat tante D. die pas 80 is geworden, onze oma is. En toen wij zeiden: “Da’s nie!”, zei zij: “Da’s wel”.
Nou, wat wil je nog meer?

Poespose

Vraag

Antwoord:

Beetje wel, hè?

Vrouwenzout

Laatst moest ik huilen, en toen vertelde mijn (wijze) vader, die samen met Kleinezus daarvan getuige was, dat hij eens en ergens gelezen had: "Vrouwen huilen meer dan mannen, maar hun tranen zijn van een lager zoutgehalte".
Al snikkend maakte ik daar hardop van: "Vrouwen huilen meer dan mannen, maar hun tranen zijn van minder betekenis".
En toen moesten we alledrie lachen.

(Gisteren moest ik alwéér huilen - ja, ja, vrouwen huilen schijnbaar meer dan mannen - en toen zei ik het nog maar een keer hardop tegen mezelf, maar toen moest ik er niet om lachen.
Waarschijnlijk omdat ik 'm al kende.)

Oude liefde roest niet

Ooit was ik fan (jawel, fan!) van de Frank Boeijen Groep, en daarna nog een beetje van Frank Boeijen. De liefde werd allengs minder (twas ook nooit wederzijds trouwens); waarom of waardoor, daar ga ik nu niet over uitweiden. Dat is niet relevant namelijk.
Maar toch: oude liefde roest niet. En dus vond ik tijd worden dat ik die goeie ouwe Frank onderhand 'ns een keer ging noemen op m'n webstek. Ikke blij dat ik vandaag dan eindelijk een goede aanleiding zag om 'm met een zekere relevantie aan te halen. ('Een zekere', ja, want dit stukje gáát helemaal niet over hem gaan, en daarmee is zijn vernoeming - hier en nu - toch behoorlijk vergezocht, maar ja, je weet: to the point, kort maar krachtig, gevat, en dat soort dingen behoren niet tot mijn sterke punten.)

Maar waar gaat het nou eigenlijk dan wel over?

Je had al gelezen dat ik een paar weken geleden naar de reünie van de lagereschoolklas was geweest. Vandaag bracht de postbode een foto die die middag gemaakt is.
Frank schreef en zong lang geleden een liedjestekst die (deels) best wel een beetje van toepassing is op dat plaatje en het plaatje dat er boven staat.



Zoe-hoe-hoe-hoek de verschillen ...
en je zoekt je rot maar je kunt niks vinden
1982, of naar 2005
zoek de verschillen, ha ha ha
(Frank schreef natuurlijk niet '1982' en '2005', maar '1950' resp. '1980'.)

Is die foto maar mooi een aanleiding om Frank weer 'ns van stal te halen.
Of andersom, als je dat leuker vindt.

(Afgaande op de vergrotingen van de foto's, die je krijgt als je er op klikt, zou je kunnen zeggen dat één van de verschillen tussen '2005' en '1982' is dat (bijna) iedereen - onder wie ondergetekende - nu, anno 2005, een kunstgebit draagt en toen, in '82, niet. Zo lijkt het namelijk. Vind ik dan. Kwestie van slecht gescand. Ik heb in ieder geval al m'n eigen tanden nog hoor, en de tandarts zegt dat dat voorlopig ook wel zo zal blijven.)

Big Slac (uit eigen tuin)

(Als je goed kijkt, kun je aan de onderste deelnemer aan deze fastfoodpose wel zien dattie er (niet) kapot van is om ónder de plak slak te zitten.)

(En néé, dat dingetje achter het onderste's achterste is géén slakkekak, da's gewoon tuinaarde.)