Archief

Logjes uit de tijd dat ik nog geen 'echt' weblog had, maar verhaaltjes deponeerde op een bladzijde van m'n andere webstek.
Die zit technisch gezien niet zo goed in elkaar, vandaar dat ik (nog) niet alles integraal over kon brengen naar hier.


24 augustus 2005
London’s calling

“Goh”, zeggen sommigen wat aarzelend, “nu naar London… tja. Enneh… durf je dat gewoon?”

Die mensen die dat zeggen en vragen, zitten dan te doelen op de aanslagen in London van begin juli. Dat snap je wel.

Nou, ik ben heus niet ZO stoer, hoor, ik ben best wel een schijtlijster soms. Maar ik zal je vertellen: dit doet me helemaal niks. Nee, eh, tuurlijk, die aanslagen op zich doen me wel wat, maar ik ga nu nog net zo vrijmoedig en onversaagd naar Londen als toen met C. in 199? of als gisteren naar m’n werk in G. Gemeenplaatsen als ‘de kans dat je verongelukt met de auto is vele malen groter dan de kans dat je het leven laat bij een terroristische aanslag in de London Underground’ en ‘ja, zeg, dan kun je nèrgens meer naar toe’ zijn natuurlijk gewoon waar. Nou ja, vooruit… zijn míjn waarheid. Dus ik stap over een uurtje of 13 (da’s dan wel weer een stom getal in dit verband, maar a la) nonchelant neuriënd het RyanAir-toestel binnen, neem om half 10 plaatselijke tijd vrolijk fluitend de bus of trein van Stansted naar Victoria, en arriveer – hopelijk een uurtje later – luid zingend in het centrum van Londen. En neem later op de dag, en de dagen ernaar, net zo een metrootje of wat.

Hoewel…

Vanmiddag keek ik nog even op de site van RyanAir. Waarom eigenlijk, weet ik ook niet zo precies. Ik bekeek er de ‘Vragen over reizen’, een soort FAQ’s, zoals je die heel veel op het web tegenkomt, alleen zo noemen ze het niet bij RyanAir. Nou is het met de meeste FAQ’s volgens mij niet zo dat ze eerst AQ’s of Q’s zijn die worden geturfd, dan op een bepaald moment genomineerd worden voor FAQ, en dat dan, weer een bepaald moment later, ineens zijn. Er komt in ieder geval geen publiek of onderzoek of publieksonderzoek aan te pas. Nee, degene die een FAQ-overzicht, mèt antwoorden, publiceert, heeft zelf bedacht welke vragen wel ‘ns heel vaak gesteld zouden kunnen gaan worden over z’n dienst of product c.q. aan welke (extra) informatie behoefte is.

O.a. deze vragen las ik bij de ‘Vragen over reizen’ van RyanAir:

[afbeelding van merkwaardige 'Vragen over reizen' op de site van RyanAir]

Dat stemt dan toch weer tot nadenken.


22 augustus 2005
Ongedurig!

Nog 4 nachtjes slapen.

Dan is het [link naar logje 'SNICKers']zover[/link].

Dit schreef onze goede vriend T. – die het kan weten – mij over hoe (het met) Nicky ging, eergisteren bij onze Zuiderburen:

“…Hij was goed.

Voor een belangrijk deel speelde hij dezelfde nummers als in de Heinekenhal (november 2004, red.), maar het liep hier allemaal nog net effe lekkerder dan daar. Schitterend geluid, snoeihard, maar dat kan wat beter weg in de open lucht. Nick liet zich door 6 muzikanten, 3 zangeressen en een zanger begeleiden. Ik heb genoten ! Wij stonden op ongeveer 50 meter afstand, maar aan weerszijden van het podium hingen grote beeldschermen waarop je Cave voortdurend in close up aan de gang zag. Je kunt dan ook goed al zijn -zenuw-trekjes volgen. (Wat een ongedurig manneke zeg.)”

Nou, ik zou zeggen: laat maar komen!

ps:
Toch een klein beetje spijt dat ik niet naar Pukkelpop en/of Lowlands ben gegaan. Klein beetje maar hoor. Echt niet dat je zegt veel.


19 augustus 2005
Wéér [link naar logje 'Wie had dát gedacht']zoiets[/link]

[krantenartikel met taalfout die tot verkeerde interpretatie leidt]

Dan vraag ik me af: zijn die Bobbies van tegenwoordig nou echt zo’n hufters, óf leren ze tegenwoordig op de Academie voor de Journalistiek niet meer zo goed schrijven?


15 augustus 2005
Poes liiiiiiief

Weet je nog van de kat? Van [link naar bladwijzer in logje 'Je zult het maar hebben']die ene[/link] die een reu is, en van [link naar bladwijzer in logje 'Je zult het maar hebben']die andere[/link] die een tamme kat rat is? Er is nog niks veranderd. Nou ja, Berghi (hoe hebben we ‘m trouwens ooit zo’n gekke naam kunnen geven?) heeft nog wat toegevoegd aan z’n praktijken. Waar hij eerst met nonverbale aankondiging of een minimaal mauwtje voorzichtig en zacht in de nek stapte als baasje (hij of zij) op de bank zat, bespringt hij nu op onbewaakte ogenblikken vanaf de grond de rug, schouder of nek. En als de situatie dat nèt niet toelaat, klimt hij in één seconde en twee stappen via broekspijp naar de plaats van bestemming. Dattie bij beide acties al z’n nagels gebruikt, is vanzelfsprekend.

Nee hoor, dat bespringen en beklimmen is geen valsigheid. Echt niet. B. is gewoon dolenthousiast. En dolenthousiasme gaat nou eenmaal vaak hand in hand met een zekere impulsiviteit. Dat kun je zo’n katterat nauwelijks kwalijk nemen. Sowieso heeft ie in al z’n enthousiasme en impulsiviteit de situatie volledig onder controle.

Een uurtje of wat geleden, zette ik me aan de PC. Aan mijn rechterhand, midden op het bureau, een mok met Chocomel. De computer was nog niet opgestart, of daar kwam B. van benee aangeracet; in 1 beweging – zo leek of wás het – van de warme vensterbank beneden, via de trap, sprong ie… midden op het bureau. En wat was er nou ook alweer midden op het bureau? In-der-daad: de tot dan toe onaangeroerde mok met Chocomel. Dus B. sprong niet midden op het bureau… neehee… B. sprong midden op de tot dan toe onaangeroerde mok met Chocomel. Dolenthousiast als ie is.

Van de schrik, echter, was hij net zo snel weer benee. En ik, na ettelijke seconden bekomen van de schrik (want het ís schrikken, hoor, zo’n verrassingsaanval op een onaangeroerde mok met Chocomel), nam de schade op. De aangeroerde mok met Chocomel stond wonder boven wonder nog overeind en er zat dus nog Chocomel in (anders was het geen aangeroerde mok mèt Chocomel). Er zat eigenlijk nog best heel veel Chocomel in. Ik denk dat een kwart van de oorspronkelijke hoeveelheid er nièt meer in zat. Desondanks zat álles binnen een straal van een meter van het episch centrum onder dikke druppels of kleine meertjes Chocomel.

…En nou niet mokken jokken, Caya. Jokken mag niet, en daarbij, als je nu jokt en zegt dat álles in genoemde straal onder de Chocomel bedolven was, dan ga je de mist in met de moraal van het verhaal…

Bíjna alles binnen betreffende straal had Chocomel in druppels of laagjes op zich: mijn rechterarm bijvoorbeeld, de muismat, de schaar en nietmachine, de buil tabak, de muur, de telefoon die aan de muur hangt, het kladpapiertje en het velletje met onbelangrijke aantekeningen, het boek met geplastificeerde kaft, het bijna lege, kartonnen doosje met fotohoekjes, de liniaal en de geodriehoek, de mok met Chocomel, de aansteker, het monitorplateau, de schrijfblok, de asbak, en wat al niet meer.

Het volgende heeft B. echter allemaal ontzien in z’n enthousiaste optreden: het toetsenbord, de muis (op de muismat!) (dat verwacht je dan weer niet, hè, van een kat), het boek zonder geplastificeerde kaft, de digitale camera, het velletje met belangrijke aantekeningen, het lamineerapparaat, de PC, de wandcontactdoos, de portfoliomap. Goed van hem, hè?!

Poes liiiiiiiiiiiiiiief !!!

Ik had foto’s moeten maken van het slagveld vóór ik het bruin- en vochtvrij maakte. Dan hadden jullie kunnen lachen en me geloven.


14 augustus 2005
Ontspoord of ongestoord

Eens had ik het over mijn IQ [link naar logje 'Iekku'](hier en toen)[/link]. Haan noch baby kraaide er naar, maar belofte maakt schuld, dus hier de follow-up. (En waarom dat nou weer in het Engels moet, moet je mij niet vragen. Dat mág wel.)
Een paar dagen geleden deelde C., samen gezeten aan een goed glaasje wijn, mij de voorlopige uitslag van de test mee. Bij de test die zij mij afnam, de ‘WISE’, wordt een onderscheid gemaakt tussen ‘verbaal IQ’ en ‘performaal IQ’, en misschien is dat bij alle IQ-testen wel het geval.
Nou goed… daar komt ie dan: verbaal IQ = 126 *.

Hi hi hi (ietwat verbaasd en ongemakkelijk lachje), da’s best hoog. Gossie. Da’s (nog) nie gek.

Wat? Tegen het hoogbegaafde aan? Zeg, kom nou…

Maar nou komt het (het addertje onder het gras, zo u wil): performaal zit het toch allemaal beduidend lager. Een klein stukje – vijf ofzo – boven de honderd *. Dat is normaal dan wel gemiddeld, zegt ze.

Gelukkig, ik ben normaal dan wel gemiddeld. Is me dat even een opluchting.

Maarrr…, zegt ze, het verschil tussen het verbale en het performale (zo’n 20 eenheden, maar dat had u, met uw IQ, inmiddels al lang uitgerekend) is wel erg groot bij jou. Dat kán eigenlijk helemaal niet. Da’s niet normaal, hoor! *

En daar zit je dan. Niet normaal, man.

Maar Caya zou Caya niet zijn, als ze niet snel een geruststellende draai aan dit akkefietje wist te geven.
En dat ging zó in z’n werk:
Een aantal cliënten met wie ik werk (bewoners, dus, maar ik moèt – wil ik normaal dan wel gemiddeld zijn – cliënten zeggen), doet in toenemende mate ’s nachts, tijdens de slaapdienst, een beroep op m’n collega’s en mij. De ene heeft pijn aan het schoudergewricht dat uit de kom is, de ander struint het huis af naar alles wat (’s nachts) verboden is, een derde roept om mamma, weer een andere valt als ze naar de WC gaat en een roept omdat ze niet kan slapen. Uitzonderingen bevestigen ook hier de regel overigens.
Een paar dagen geleden ging ik er om 0.30u naar bed, en werd om 6.30u wekker van de wakker. Daar tussenin sliep ik als een roos. Tegen de collega’s die me aflosten en vroegen naar het verloop van “mijn” nacht, kon ik stralend, opgelucht en met recht zeggen: “IK BEN NIET GESTOORD”.

Nou, en dat klonk me een partij goed, zeg, niet normaal gewoon. Zó goed, dat ik het de rest van de dag nog wel tientallen keren, zonder te jokken en zonder mezelf voor (de) gek te houden, kon zeggen.

En dat deed ik:
“IK BEN NIET GESTOORD! IK BEN NIET GESTOORD! IK BEN NIET GESTOORD! IK BEN NIET GESTOORD! IK BEN NIET GESTOORD! enz.”, zei ik.

De pot op met m’n IQ’s!

* NB: Wat wel vermeld dient te worden, is het volgende: de cijfers zijn voorlopige; C. moet het ammel nog ‘ns goed uitrekenen / beoordelen. En ze zei ook dat de omstandigheden (‘bij haar thuis’, ‘onder het genot van een glaasje wijn’, ‘inloop van man en kroost’) niet ideaal waren voor het afleggen van een IQ-test. Dus.


13 augustus 2005
Wie had dát gedacht

[krantenartikel over 'de spermadonorshow' met taalfout die tot verkeerde interpretatie leidt]

Ohooohoh… CDA toch…!!!

(Of toch maar: Ohooohoh… verslaggever van het Brabants Dagblad toch…!!!)


12 augustus 2005
Knus

Sorry… welke dag ook alweer zei u dat het vandaag was? 21 september?
Oh nee, dan is het goed. Dan snap ik het. 21 september… de eerste dag van de herfst, toch? Nee, OK, gelukkig… dan is slechts de datum van de digitale camera verkeerd ingesteld… volgens deze handige knaap was het vandaag pas 12 augustus!!! Nou já!

Ik schrok al… ‘k dacht even dat ik m’n realiteitszin dan wel tijdsbesef volledig kwijt was. Dat er dus iets niet goed was in dan wel met me bovenkamer. De foto’s bewijzen het tegendeel… het is geen hoogzomer (meer)… de herfst heeft reeds zijn intrede gedaan.

Tja, time flies, of je nou fun hebt of niet.

[herfstfoto's]

Enne… die lucht, hè… die’s bedrieglijk… da’s gewoon voor de foto ff.

Nee, nu alle gekheid op het daarvoor bestemde stokje, lieve mensen.
Dat het sinds dat wij nu dik twee weken terug zijn van vakantie kaa-uu-tee-weer is (en daarvoor ook al wat, volgens de overlevering), ligt niet aan El Niño of La Niña of het broeikaseffect of een nieuwe ijstijd of de toestand in de wereld, maar aan het feit dat wij nu dik twee weken terug zijn van vakantie. Het is ónze (eigen) schuld.
Dat klinkt misschien raar, en dat is het ook. Raar maar waar.

Zie je, wij gingen altijd laat op vakantie. Zo half, eind augustus. Als zeg maar het hoogseizoen er al weer (bijna) op zat. Dat heeft namelijk zo z’n voordelen. Lekker rustig bijvoorbeeld op de camping. Maar ik vond (en vind!) er ook een nadeel aan kleven, en daar zeurde ik dan wel ‘ns over als het eenmaal zo ver was met dat nadeel. Dat je na drie weken mooi weer terugkomt vanuit het warme Zuiden – half september ongeveer – en dattut dan hier al herfst aan het worden is. Dat in één klap, pats boem, alles voorbij is, als sneeuw voor de zon. Dat je ruw en zonder een moment van gewenning met je neus op de feiten wordt gedrukt, als een donderslag bij heldere hemel (of zoiets).
Daarom dachten wij nu: “Dat doen we dit jaar anders”. Dit jaar gaan we vroeg, eind juni, begin juli. Nog voor het hoogseizoen, eigenlijk. Lekker rustig op de camping. Heb je wel dat voordeel en niet dat nadeel. Denk je dan.
Niets is minder (raar maar) waar, zo vertellen ons de foto’s.

En dan ben ik toch niet iemand die graag praat over het weer, laat staan zeurt. Dus dat doe ik dan ook maar niet (meer).

En wat maakt het ook uit allemaal? Als het 25oC of meer en zonnig is, lees ik lekker buiten een boek, en als herfst of winter is lees ik lekker binnen een boek. Het enige verschil is het drankje waarmee een en ander gepaard gaat (koud pilsje resp. warm potje thee). Van de week al heerlijk “gecocooned”; knus in de keuken, met de voetjes geschoeid in pantoffeltjes op de verwarming, en eerder genoemd potje thee op tafel, was ‘The Hobbitt’ zó uit.

Lekker hoor… herfst.


25 juni 2005
En dan nu

Schoolvakantie!!!

En bijna ook werkvakantie.

Eh, ja… nou… dat laatste is dus geen vakantie waarin ik ga werken, hè! Laat dat duidelijk zijn. Schoolvakantie = vakantie van school, werkvakantie = vakantie van werk. Diè analogie moet je zien. Of dat logisch is, laat ik in het midden.

Vanmorgen de laatste 2 tentamens van dit schooljaar afgelegd (schooljaar = trouwens, jaar van school); vast en zeker met goed gevolg, denk ik zo.
En volgende week zaterdag om 9.30u heb ik dus ook werkvakantie. En dan weer wat dagen later gaan we op vakantie. Is ook leuk!

Maar voor die tijd moet er nog hard gewerkt worden, zowel op het werk als thuis.
En da’s een beetje gek natuurlijk: voor de vakantie thuis hard werken. Maar ja, zo gaat het hier altijd.
Met 2 shag-rokende, niet zo poetserige en opruimerige mensen, en 3 ruiende en vlooiende katten als bewoners (en dan ook nog eens het verrekt mooie, warme weer van de afgelopen week), geen vaatwasser en dito wasdroger, is ons huis nou niet dat je zegt om door een ringetje te halen. Dat snap je. En dan heb ik best vrede, hoor, met mijn niet zo stofdoekerige en –zuigerige aard (sterker nog: ik loop er hier en nu behoorlijk mee te koop), maar voor de vakantieoppas laat je de kiet zo toch niet achter. Da’s wat gênant. Dus: poetsen en ruimen geblazen, van boven tot onder, van links naar rechts en van voor naar achter. Leuk is anders, maar het komt goed! Zoals altijd alles.
En dan de lijstjes. MIJN lijstjes. (Waar HIJ natuurlijk wel van meeprofiteert, en waarom ook niet.) Ik heb in de loop der jaren nogal eens gehoord en gelezen dat vrouwen van de lijstjes zijn. Dat ik dat nogal eens gehoord en gelezen heb, zegt op zichzelf nog niks natuurlijk. Is géén bewijs. Maar in mijn (ons) geval gaat het wel op…
We zijn immers kampeerders. En niet zomaar kampeerders… nee… wij zijn ‘luxe kampeerders’! Geen eigen plee en douche vinden we tot daar aan toe, zolang die die we moeten gebruiken maar (relatief) schoon, bereikbaar en niet te druk zijn. Maar we willen (hebben) wel een grote bungalowtent (een 6-persoons voor 2) want we willen zítten, binnen, als het regent! Op een stoel! Met tussen ons in een tafel! Een tafel groot genoeg om Kolonisten van Catan op te kunnen spelen. En om 14.00u of om 16.00u willen we kouwe biertjes en voor de lunch onbedorven beleg en verse melk zonder daarvoor weer het dorp en de daar aanwezige Alimentation of Alimentari of Aliwhatever in te moeten gaan (dit natuurlijk op onze ‘luierdagen’). Dus hebben wij een koelkastachtigkoelbox-ding, dat, net als mijn föhn en Braun Silkepil, elektriciteit vereist. Komt bij dat ik – héél af en toe – van die suikerziekte-achtige aanvalletjes heb, dus moeten we zeker niet vergeten allerlei directconsumeerbare koolhydraatrijke voedingsdingen (ik kan u met name de Digestives van Verkade aanbevelen) op voorraad te hebben.
Zo zie je maar dat wij nogal wat (praktische) noten op onze zang hebben. En al dat praktische geregel en ge-aanschaf, maar vooral de angst op het moment-suprême de genoemde gemakken en luxe te ontberen, vragen om lijstjes vooraf. Die ik dus maak, zijnde de vrouw in kwestie. Een lijstje ‘wat (nog) te kopen’, een lijstje ‘wat (nog) te regelen’ (overigens ook voor de oppas c.q. achterblijvers), lijstje ‘wat (nog) te zoeken op zolder of op de rommelkamer of ergens anders’, een lijstje ‘niet vergeten (mee te nemen)’, lijstje ‘wat nog doen van te voren’ (altijd nog mensen te mailen op de valreep, altijd weer het slot van de tuindeuren te repareren op de valreep, altijd een verantwoorde boeken- en CD-selectie te maken op de valreep, dat soort dingen), een lijstje ‘wat (nog) te controleren op aanwezigheid en/of werking’.
En daar heb ik het drúk mee, met die lijstjes! Joh. Ik heb het meestal drukker met het maken en afstrepen van lijstjes, dan met het kopen, pakken of regelen van de dingen die er op staan.
In tegenstelling tot andere jaren, echter, maak ik dit keer geen lijstjes-lijstje meer. Dat staat hierboven immers al. Hè hè… (slaakt zucht van opluchting en weer een last minder).


4 juni 2005
Voorlopig geen avonturen

Ik heb het druk.

Zoals iedereen.

Ik heb het bijvoorbeeld druk met huiswerk maken (hoewel… het “ergste” is voorlopig achter de rug) en met het voorbereiden van de avonturen die we volgend weekend in de Ardennen gaan beleven, met het VVVHG-jubileumweekend.

Daarom voorlopig geen avonturen!

(En hoe lang ‘voorlopig’ is, nou, dat zien we wel.)


29 mei 2005
Je zult het maar hebben

Hebt u destijds de ’30 minuten’-serie van Arjan Ederveen een beetje gevolgd? En kunt u zich dan de aflevering nog herinneren waarin Arjan een man was die het gevoel had dat hij was geboren in een verkeerd lichaam? Niet qua sekse, maar qua ras zeg maar; hij voelde dat hij in plaats van een blanke Westerling eigenlijk een, ik meen, bruine Zulu had moeten zijn. De aflevering bracht het mentale, sociale en fysieke proces van verandering van ‘blanke Westerling’ naar ‘bruine Zulu’ in beeld.

Nou, dat was een fictieve documentaire…
Wij hebben zoiets in het echt aan de hand!

Kent u Pukkie? Pukkie “heeft” species-disfoor*. Ook hij is geboren in een verkeerd lichaam. Pukkie is geboren in het lijf van een kat, maar hij IS een hond.
Kattenkenners of –liefhebbers weten dat de kat een solistisch, onafhankelijk, eigenwijs, egocentrisch en doorgaans asociaal dier is. Een dier dat geheel z’n eigen gang gaat, en alleen naar de pijpen van het baasje danst als het hèm uitkomt of als hij er belang bij heeft. Als híj gekroeld wil worden of wil eten, dan zoekt hij het baasje wel op of hij komt als baasje roept. Voor de rest issie Oost-Indisch doof en blijft hij zitten of liggen (lees: slapen) waar ie zit of ligt (lees: slaapt).
Zo niet Pukkie. Pukkie volgt baasje overal. Als baasje ’s ochtends de slaapkamer uitkomt, ligt Pukkie voor de slaapkamerdeur. Als baasje in de keuken aan het ontbijt zit, zit Pukkie aan zijn voeten. Als baasje naar het toilet gaat, loopt Pukkie mee en wacht keurig bij de deur totdat baasje doortrekt. Als baasje de was ophangt (baasje heeft geen droger, d.w.z. geen was-, wel een haar-), ligt Pukkie op haar voeten (en dat is handig, joh, als er een beest óp je voeten ligt als je de was aan het ophangen bent).

(Even tussendoor: waar ‘hij/hem’ staat, mag daar waar het gaat over de kat in het algemeen ook ‘zij/haar’ worden gelezen, daar waar het gaat over Pukkie in het bijzonder mag slechts ‘hij/hem’ gelezen worden (Pukkie is immers een reu, en geen teef), en daar waar het gaat over ‘baasje’ mogen doorgaans de mannelijke en vrouwelijke vorm beide gelezen worden behalve als het gaat over de was ophangen of ander huishoudelijk werk; in dat geval mag alléén ‘zij/haar’ worden gelezen.)

Pukkie…

Als baasje buiten in de zon zit, ligt Pukkie (zonaanbidder die hij óók is) naast zijn stoel, en als baasje even naar binnen gaat (voor een verkoelend drankje ofzo), volgt Pukkie hem op de voet. Pukkie gaat en staat, waar baasje gaat en staat. Als baasje thuiskomt, zit Pukkie al bij de voordeur te wachten.
Als Pukkie gekroeld wil worden, gaat hij op z’n rug liggen, pootjes omhoog, en de achterste twee een beetje uit elkaar. Pukkie miauwt niet – er komt überhaupt weinig tot geen geluid uit – maar keft als ie zich hoorbaar wil maken. Pukkie haalt nog nèt niet de krant.

U zult begrijpen dat Pukkie in een zekere psychische nood verkeert, zolang hij leeft in het lijf van een kat (dat verklaart mogelijk het verschijnsel dat hij ook nog ‘ns ‘Boulimia Nervosa’ heeft: eten, kotsen, eten, kotsen, eten…). Baasje wil kotsen noch moeite besparen hem te helpen, maar helaas: de diergeneeskunde staat wat dit probleem betreft nog in de embryo-schoenen.
Nu is dit allemaal nog tot-daar-aan-toe. Ik bedoel: met een hoop liefde en warmte en genegenheid en begrip, proberen we Pukkie’s leven zo aangenaam mogelijk te maken, en dat is heus niet zo’n opgave. Maar de laatste tijd lijkt Pukkie’s “aandoening” besmettelijk te zijn.

Neem Berghi.

Berghi heeft zich in zijn nu 11-jarige leven tot voor kort ten volle geprofileerd als ‘kat’. Hij was een kat bij uitstek. Noem kat, en je noemt Berghi (of andersom). Berghi was HET voorbeeld van kat.
Wás, ja. Want zie nou toch ‘ns hier:

[foto's van Berghi in nek van baasje]

Hier ziet u Berghi’s favoriete plek c.q. bezigheid van de laatste weken: (in) de nek van baasje (liggen). Ook Berghi is geboren in een verkeerd lichaam; in plaats van dat van een kat, had hij dat van een nerts, vos, of tammerat moeten hebben. Levend, welteverstaan!

Ligt het aan onze (inconsequente) opvoeding misschien? Of, in het geval van Pukkie, aan zijn mogelijk traumatische verleden als zwerfkat? Is er sprake van hechtingsproblematiek? Imiteert Berghi Pukkie, al dan niet om een gebrek aan aandacht (pfff, echt niet) te compenseren? Probeert Berghi zich - uit solidariteit? - te identificeren met die arme [link]zeehondjes[/link] in Canada?

Vragen, vragen en nog ‘ns vragen.
_________________________________________________________

* ‘species’ = Engels voor ‘soort’; wat ‘disfoor’ letterlijk betekent, moet je maar ‘ns aan C. vragen, die heeft nl. uitgezocht / gezegd dat dat wat Pukkie heeft, zo heet in het Engels. En ik heb hier voor de Engelse term gekozen, omdat ik niet weet wat de Nederlandse is, en als ik die zelf verzin, dan krijg je zoiets als ‘transsoortaal’ en dat vind ik een tè gek woord.


27 mei 2005
Soms gaat het niet

Vandaag is het te warm om avonturen te beleven.

Fijn is het verder wel.

Dat het warm is.


26 mei 2005
Iekuu

Gisterenavond heeft C. (in het kader van haar stage) een IQ-test bij mij afgenomen. Leuk hoor! En nog best moeilijk ook wel.

En wat denk je…?

Nou…?

Wittewa?
We maken d’r ‘ns een leuke prijsvraag van: wat was Caya’s IQ op woensdagavond 25 mei 2005? Geef je oplossing door via de link ‘wablief’ hieronder.

CvZ en HvH en hun kroost zijn UITGESLOTEN van deelname aan deze IQuiz.


25 mei 2005
MIS(plaatst)

Vanmorgen ging ik naar een uitvaart in H.
Ik had geen emotionele band met de overledene, en ik ging vanuit een soort van representatieve rol naar haar uitvaart.
Bij uitvaarten behoor je doorgaans niet te lachen, welk gevoel je ook hebt ten aanzien van overledene en overledene’s naasten (tenzij er iets grappigs wordt gezegd natuurlijk). Dat weten we allemaal.
Ik heb dat dan ook niet gedaan – ik weet hoe dingen horen - maar het kostte me wel wat moeite. Want er viel heus wat te lachen, tenminste voor mensen met ook maar een beetje observatie- en inbeeldingsvermogen.

Wat was het geval?

De (katholieke) kerk waar deze uitvaart plaatshad, is gelegen aan een mooi, gezellig plein in het centrum van H., een pittoresk dorp verderop. Dankzij zijn mooie toren en prominente plek op het plein, valt hij (al van ver) op.
Aan hetzelfde plein staat ook een kleinere (protestantse) kerk, onopvallender tussen andere panden. In deze kerk was vanochtend, op exact hetzelfde moment, ook een uitvaart.

Voel j’m al een beetje aankomen?

En is dat dan om te lachen?

Ja, best wel.
Als je op de allerachterste bank zit, en ziet hoe een tiental kerkgangers dat voor je zit, er (onafhankelijk van elkaar) één voor één of twee bij twee achter komt dat ze weliswaar op de juiste tijd, maar niet op de juiste plek zit.
Als je ziet hoe eerst, als twee minuten na aanvang van de dienst de naam van de overledene voor de eerste keer genoemd wordt, een stelletje in de bank voor je elkaar verschrikt aankijkt, snel de juiste conclusie trekt (“oops…”), en de helderheid van geest heeft om nog even hun namen uit het condoleanceregister te schrappen alvorens de benen te nemen naar de kerk 50 meter verderop. Als je ziet dat die ene vrouw in de bank naast hen, enigszins verbouwereerd kijkt over hun plotselinge vertrek, dan 1 en 1 bij elkaar optelt, en het stelletje spoorslags volgt.
Als dan een late kerkganger plaatsneemt in de bank die zojuist is vrijgekomen, en rondkijkt met een lichte teleurstelling op z’n gezicht omdat ie geen bekenden ziet, maar daaruit vooralsnog geen conclusies lijkt te trekken. Als hij enige minuten later wel wat nattigheid begint te voelen, maar nog geen actiebereidheid vertoont. Als jij dan al hebt gezien dat de rouwbrief die hij bij zich heeft toch echt een andere is dan die jij hebt gezien. Als hij dan nerveus met de ring aan zijn vinger begint te “spelen’, vertwijfeld nog ‘ns rondkijkt, zich letterlijk achter de oren krabt en het zweet hem figuurlijk uitbreekt, maar hij nog altijd blijft zittewaariezit.
Als hij opgelucht ademhaalt op het moment dat de twee nog latere kerkgangers die naast hem plaatsnemen, godzijdank bekenden blijken. Als ze dan met z’n drieën de daaropvolgende 10 minuten keurig de gebeden meeprevelen en de gezangen meezingen, om elkaar dan, als de naam van de overledene voor de 4e of 5e keer genoemd wordt, wat ongemakkelijk lachend en schouderophalend aan te kijken en te mompelen dat dat vast haar bijnaam of koosnaam ofzo was. Als dan één van hen nog ‘ns goed op de rouwbrief kijkt – en de andere twee hem hoopvol aankijken - maar er niks van snapt. Als je dan, als sociaal, invoelend en meelevend vrouwspersoon, een einde wil maken aan hun beproeving en hen influistert dat er aan de overkant van het plein ook een kerk is met een uitvaart. Als ze dan vlak voor de communie de kerk verlaten met nog een stuk of drie andere onfortuinlijke zielen in hun kielzog.
Als je je dan al zo’n 20 minuten zit voor te stellen hoe het zal zijn om de pastoor steeds ‘Truusje’ te horen zeggen terwijl je “toch bij de uitvaart van Marie bent”. Hoe het is om dit soort nattigheid te voelen maar de puzzel nog niet gelegd te krijgen. Om het gevoel te hebben dat Ralph Inbar (ook overleden trouwens) elk moment de kerk in en naar jou toe kan komen maar je geen flauw idee hebt waarom eigenlijk.

Ja, dat is best om te lachen.

Toch?


14 mei 2005
HIJ weer

Blijkt vandaag dat [link naar site van Nick Cave]HIJ[/link] eind augustus ook op Lowlands, in onze eigen Lage Landen dus, speelt. Het moet niet gekker worden.


12 mei 2005
Sardegna

Vandaag kreeg ik een mailtje van Cristina Atzori.
Weet u nog?
Cristina, mijn vriendinnetje in de 1e en 2e klas van de middelbare school. In 1984 verhuisde zij met haar familie (terug) naar Italië, naar Sardinië.
Zij heeft mij nu – dik 20 jaar later – gevonden via Internet, via Schoolbank.nl om precies te zijn.

Da’s toch leuk?!!!


28 april 2005
sNICKers

Jaaaaaaaaaaa, we gaan het gewoon doen!!!
Naar Londen!
Om [link naar site van Nick Cave]Nick Cave[/link] te zien.

?

Hebbik net nog ergens anders op het web zitten beweren dat ik geen (joepiede)groupie ben…

Nee, daarom: we gaan gewoon eind augustus toevallig een paar dagen naar Londen, omdat ik dan toevallig jarig ben ja, en ja, toe-val-lig dat HIJ daar dan net speelt. Kunnen WIJ toch niks aan doen.

Leve het Internet.

- Omdat ik HEM gene ene keer meer wil missen, kijk ik regelmatig, dagelijks zowat, op [link naar Nick Cave]z'n site[/link naar Nick Cave]. Da’s dus nie voor niks. Afgelopen dinsdag stond het er gewoon: special show – the 25th of August – Alexandra Palace – London.
- Voorverkoop begon nog dezelfde dag. In 10 luttele minuten had ik kaartjes besteld en betaald.
- Zooowww… nog ff vliegtickets bestellen… enkeltje Eindhoven – Londen: €1.99 … lache man! Met de bus naar het werk – niet dat ik dat ooit doe – is duurder. Nou, eerlijk is eerlijk, die 1.99 is wel exclusief allerlei wazige toeslagen & taxes. Maar dan nog.

Een mooier verjaardagsuitje c.q. –cadeau kan een mens zich toch haast niet wensen. Wie weet zingt ie wel ‘Twee violen en een trommel en een fluit’, speciaal voor mij…

Dat wordt dan de 4e keer, hè dames, heer? (Ik moet opletten dat ik m’n FB-concert-record niet ga zitten verbreken. Pfff…). Getver, ik ben weer ‘een fan’ aan het worden.

Van Zjuul hadden we nog een afterCAVEparty tegoed. Daar moet ze nu maar een ‘before’ of een ‘inbetween’ van maken.
‘4 mnd. v.C.’ , ‘5 mnd. n.C.’ … de analogie zou HEM best bevallen, denk ik.


januari 2005
Tapas y mas

31 december 2004 jongstleden – Oudjaarsavond was dat – hebben René en ik zeer aangenaam doorgebracht bij de familie van Hamond-van Zuylen. We zouden tapas eten en spelletjes doen.
En dat deden we. Kees, Jaap, Carla en ik (de grote mannen moesten nog gewoon arbeid tegen betaling elders, verrichten) zijn ’s middags gezellig, creatief, harmonieus, constructief en smakelijk aan de slag gegaan met de tapas. Aan het begin van de avond voegde René zich bij ons, die zijn culinaire steentje nog even bijdroeg, voor we met z’n vijven (arme Harrie, hij was nog steeds arbeid tegen betaling elders aan het verrichten) gingen eten en spelen.
We aten alle tapas en speelden alle spelletjes (behalve de vieze c.q. de vuile). Het lekkerst vonden we de …, en het leukst vonden we Pyramide (of Piramyde), Genius, Taboe en de rest.
Pas om 23.00u kwam Harrie thuis (jè, hoe laoter op d’n aovend, hoe schônder het volluk), en ook hij wierp zich enthousiast op al het lekkers en leuks.

[collage van foto's van Oudjaarsavond, gemaakt door Mrs. C]
hopefully with kind permission of Mrs. C.
klik op de foto voor een vergroting

Hiernaast een impressie – made by Carla van Zuylen – van deze heerlijke dag (let op de toewijding van Jaap en Kees).