Bitterkoekjes

Gisteren ging ik naar de reünie van m’n lagereschoolklas.
Hoewel vooral erg gezellig, was het op een bepaald moment ook pijnlijk confronterend.
Of confronterend pijnlijk, voor mijn part.
Want DE musical kwam ter sprake.

Grotezus zat een paar schooljaartjes hoger dan ik. Toen ze in de vijfde of zesde zat, deed haar klas een musical: “Koeken voor de koning”, en zij mocht Prinsesje Zondag zijn. Als ze thuis vertelde over de voorbereidingen en de repetities, was ik erg onder de indruk: aan een musical mogen meedoen, en dan nog wel aan een over koningen en prinsessen, en dan zelfs Prinsesje Zondag mogen zijn, en niet zo’n ordinair, alledaags prinsesje als Prinsesje Maandag of Woensdag… TJEMIG! En reuze!
Je begrijpt dat ik niet slechts onder de indruk was… ik was jaloers. Reuze. En groen van. Dat wilde ik ook wel.
Als je me toen had gevraagd wat ik wilde worden als ik later groot was, dan had ik uitgeroepen: “Dierenarts Prinsesje Zondag!”.

Járen later zat ik in de vijfde of zesde en deden we met de klas een musical. En niet zo maar een. We deden een musical over een koning. En er kwamen prinsesjes en (andere) lekkernijen in voor.
We deden “Koeken voor de koning”. Dit was MIJN kans. Eindelijk zou een grote wens in vervulling gaan. Ik zou Prinsesje Zondag zijn, net zo engelachtig als Grotezus.
Die droom was snel aan diggelen: bij de rolverdeling kreeg ik samen met tig anderen een roemloze plaats in het (achtergrond)koor. Jezus… daar hoefde je je niet eens voor te verkleden of te schminken.

Ondanks (of dankzij?) deze desillusie kon ik gisteren op de reünie, samen met (ex-klasgenoot, nu clegaatje) MvD, het refrein van het hoogste lied van deze vervloekte musical, vrolijk en integraal laten weerklinken:

Koeken voor de koning, koeken voor de vorst
met suiker en kaneel en met een mooie bruine korst
Koeken voor de koning, eet ze met plezier
de bakker die ze bakt, dat is de hof-, is de hofleverancier

Het ging niet eens zó vals.