Eerlijk duurt het kortst

Ik heb niks tegen trouwen of getrouwd zijn, hoor. Heus niet. Sterker nog: bij elk jawoord dat ik live heb aanschouwd, heb ik wel een traantje weggepinkt, geloof ik.
Maar ik ben niet getrouwd, en dat wil ik voorlopig ook zo houden. Want het is me een partij handig, zeg, niet getrouwd zijn.

Voor een juist begrip dient u toch even te weten dat mijn partner ‘de Vries’ met zijn achternaam heet (hoewel ik eigenlijk niet zo graag smijt met privacygevoelige informatie op het wereldwijdeweb… maar ach… de happy few op dit weblog nemen hun geheimhoudingsplicht in acht). Voor een verder juist begrip, moet u weten, moet u weten dat ons telefoonnummer ergens geregistreerd staat op naam van de Heer of Mijnheer de Vries.
Voorts is het handig als u zich even realiseert dat men als vrouw, aangaande allerhande financieelachtige zaken als hypotheek, pensioen, verzekeringen, abonnement op de Volkskrant, AD of Telegraaf, telefoonabonnement, etcera, tegenwoordig net zo veel, zo niet méér, verstand en te vertellen heeft als willekeurig welk ander geslacht, ook als zij niet getrouwd is en/of de familienaam van haar partner niet draagt.
Soit.

Negen van de tien keer dat hier de telefoon gaat en ik die beantwoord, gaat het gesprek dat volgt als volgt:
- “Met Claudy.”
- “Ja, goede……… (vul op de puntjes in: morgen, middag of avond, afhankelijk van wat jij als lezer denkt dat het tijdstip van het betreffende telefoontje ongeveer is), u spreekt met H. Huppeldepup van ….” (vul op deze puntjes in: naam van bedrijf dat of instantie die denkt je telefonisch iets aan te kunnen smeren)
- “Ook goede………”.
- “Spreek ik met Mevrouw de Vries?”
- “Nee.”
- “Oh… ehhh… tja…”
Zeven van die negen van die tien keer houdt het telefoongesprek hier ongeveer op. Callcentralist(e) heeft blijkbaar maar één scenario (aangeleerd gekregen) en weet zich geen raad. Kan er nog net een benepen “Sorry, dan ben ik aan het verkeerde adres. Dag.” uitpersen.

Eén van die negen van die tien keer hoor ik na “Oh… ehhh… tja…” een klik: callcentralist(e) is (nog) niet vollédig van het apropos en schakelt over op het éne andere scenario dat paraat is, scenario 2.
- (scenario 2a:) “Is Meneer of Mevrouw de Vries dan misschien thuis?”
- “Nee” of “Dat weet ik niet” (afhankelijk van hoe mijn pet staat).
- (is callcentralist(e) op zijn/haar best… scenario 2b:) “Weet u dan misschien wanneer we (‘we’???) Mijnheer of Mevrouw de Vries kunnen bereiken?”
- “Nee” of “Misschien” of “Ja” (afhankelijk van hoe bij mij de vlag erbij hangt).
- “Dan proberen we (‘we’???) het op een later tijdstip nog eens.”
- “Uitstekend.” (ja, ‘probéren’ is toch altijd goed?)

Die ene keer van die negen van die tien keer die nog overblijft, heb ik een héél slimme, flexibele, zelfdenkende callcentralist(e) getroffen. Die huppelt onverschrokken vlak voor het einde van scenario 1 met het grootste gemak naar scenario 3.
- “Spreek ik dan misschien met de pártner van Meneer de Vries?”
- “Misschien” of “Ja” (afhankelijk van hoeveel credits ik de callcentralist(e) wil geven voor het feit dat hij/zij mijn ware identiteit heeft weten te achterhalen).
Als beloning voor zoveel doortastendheid, geef ik de callcentralist(e) dan meestal de gelegenheid zijn/haar praatje af te draaien, voorzover die gelegenheid dan al niet genómen is door Mr. of Mrs. Zogemakkelijkbentunietvanmeaf.
Zonde wel, van zijn/haar tijd. Ik heb namelijk maar één scenario als dè hamvraag “Wilt u misschien gebruik maken van dit prachtige, eenmalige, voordelige, geheel vrijblijvende aanbod?” wordt gesteld: “Nee!”

Elke keer blijf ik toch weer verbaasd, èn gniffelend, achter. Verbaasd dat ik met zoveel eerlijkheid en correctheid deze mensen weet “af te poeieren”. Verbaasd over hoe star en dom de mens aan de andere kant van de lijn lijkt te zijn.

Nou is het van míj misschien weer niet zo slim om deze tekortkomingen van (de mensen van) het callcentre bloot te leggen op het WWW, en mijn geheime wapen prijs te geven. Voor je het weet worden ze allemaal naar de bijscholing gestuurd om wijsneuzen als ik voortaan de baas te zijn.
Maja… mijn weblogje wordt toch alleen maar door slimme, flexibele, zelfdenkende mensen niet van gisteren gelezen.

Toch?

Noten
1. Já, ik weet ook wel dat je tegenwoordig de naam van je partner helemaal niet hoeft aan te nemen als je trouwt.
2. Omwille van de privacy zijn de namen en telefoonnummers van betrokkenen in bovenstaand verhaal veranderd (uitgezonderd ‘Claudy’ en ‘H. Huppeldepup’).