En dè ge bedankt zèèt, dè witte!

Beetje naïef ben ik wel. Soms. En dat geeft niks, al zeg ik het zelf. Meestal.
Drie jaar geleden gaf het wel wat. Toen had ik het volste vertrouwen in de vriendelijke, beleefde, goedlachse en correcte jongeman die op een mooie zomernamiddag aan mijn deurtje kwam, en het bedrijf Container Cleaning Nederland BV vertegenwoordigde. (Bij een aantal niet zo naïeve lezers gaan nu zeker en vast al alarmbellen rinkelen, en terecht.) En oh, oh, oh, dat was dom. (Een aantal lezers is nu zeker en vast erg teleurgesteld in mij, en misschien wel terecht.)
Container Cleaning Nederland BV deed mij een PRACH-TIG en HEEL AANTREKKELIJK aanbod, waar ik op inging: voor slechts €60 per jaar zou zij maandelijks mijn container grondig kuisen. Meer hoef ik eigenlijk al niet meer te vertellen. Of wel soms?
Nee, tis dat ik vrij verre van de Maas woon, anders was mijn groenbak één grote speeltuin voor de Maasdaasmaden geweest. Eenvoudig vertaald: mijn container is nooit, maar dan ook he-le-maal nooit schoongemaakt door Container Cleaning Nederland BV (noch door mijzelf trouwens maar dat natuurlijk terzijde). En als ik de uitgebreide documentatie, stromende klachtenregen en tragische verhalen op het Internet (bij ‘Kassa’ en ‘Radar’ enzo), betreffende deze f*ckers, moet geloven (en dat doe ik, naïef of niet), is mijn containertje niet het enige.
Het maandendurende telefonische en schriftelijke contact met de Klanten”service” van Cuntainer Kliering Nederland BV haalde uiteindelijk dan wel het beste in mij boven (op het gebied van o.a. het tegenovergestelde van naïeviteit, waarvan ik nu even niet weet hoe je dat dan noemt), was dan ook om van te smullen, en heeft mogelijk bijgedragen aan het feit dat ik het geluk had na een jaar van ze af te zijn, hetgeen veel mede-lijders niet kunnen zeggen, maar naar m’n centen kan ik nog altijd fluiten.

Enige dagen geleden zat ik op een mooie zomernamiddag met Kleinezus boven aan de PC aan heur geboortekaartje te werken. Het raam (aan de straatkant) stond wagenwijd open; het was immers een mooie zomernamiddag. Ik zag en hoorde een vriendelijke, beleefde, goedlachse en correcte jongeman de deuren van de huizen in de straat afgaan. Natuurlijk werd mijn deurtje door hem niet overgeslagen. Weet hij veel…
Door het open raam boven stond ik hem te woord. De jongeman vertelde mij dat hij van KCR was, en dat hij mij een PRACH-TIG en HEEL AANTREKKELIJK aanbod mocht doen: voor € ? per jaar zou KCR maandelijks (of zelfs tweewekelijks, dat weet ik niet meer) mijn container dusdanig behandelen dat er voor Maasdaasmaden en ander gespuis geen plaats meer is. En er volgde nog een riedeltje dat mij moest doen geloven dat ik wel heel erg naïef was als ik niet op dit fan-tas-ti-sche aanbod in zou gaan.
Ik vroeg hem of KCR misschien ongeveer hetzelfde is als Container Cleaning Nederland BV. De jongeman kuchte even en zei: “Uhhh… ja… eh… nee… eh ahum… nou ja… eh ja, maar we zijn kort geleden he-le-maal gereorganiseerd. Dus.” Doordat ik vreselijk goede zin had doordat ik een vreselijk leuk geboortekaartje aan het maken was met mijn vreselijk leuke zus voor haar nog vreselijk ongeboren, vreselijk leuke kind, bleef ik vriendelijk en hield me in. Ik vertelde de jongeman dat ik niet op zijn formidabele aanbod inging omdat ik, gezien eerdere ervaringen, geen enkel vertrouwen heb in welk containerkuisbedrijf dan ook, en al he-le-máál niet in KCR.

De jongeman was als donderslag bij heldere hemel niet zo vriendelijk en goedlachs meer, maar nog altijd beleefd en correct. Hij zei (met een intonatie die u, niet naïeve, begrijpende en emphatische lezer, direct hoort): “Nou, mevrouw, dat moet u dan zelf weten”.
Nou, en dat vond ik zó aardig van die jongeman, dat ik het zelf mag weten, dat ik hem hartelijk bedankt heb, en hem nog een prettige dag verder heb gewenst.