Whodunnit I

Natuurlijk komt er nog post voor de vorige bewoners. Toen ik de woning voor het eerst ging bezichtigen, bleek ik haar, M., trouwens (vaag) te kennen van “vroeger”; ze is vaste klant in de kroeg waar ik toen werkte. Sinds die (hernieuwde) kennismaking met haar en met m’n nieuwe onderkomen, waar ik overigens nog altijd niet wóón (tja, verven en schoonmaken kosten tijd), hebben we een aantal keren telefonisch, functioneel want vnl. over de post maar leuk contact gehad. Afgelopen week belde zij of haar man R., een kunstverzamelende wiskundeleraar in de VUT of zoiets, wat vaker om te informeren naar post voor hen, want ze verwachtten een cheque uit België. Een cheque!
Toen ze tussendoor ook een keer langskwamen voor minder belangrijke post en weer vroegen naar de cheque uit België, maakte ik daar een grapje over. Over hoe die cheque wel ‘ns op miraculeuze wijze vermist zou kunnen raken. Het was niet zo’n heel erg leuk grapje, geen hilarische dijenkletser ofzo zeg maar, maar het kon er mee door en werd best gewaardeerd.

Toch moet je er mee opletten. Met dit soort grapjes.

Vandaag arriveerde de cheque uit België. Vanuit m’n “oude” adres belde ik M. en R. om het heuglijke nieuws te vertellen. Ze waren blij, want morgen gaan ze op vakantie. R. wilde de cheque dus nog vanavond komen halen. We spraken af dat we beide om 20.00u op mijn nieuwe adres zouden zijn. En dat waren we. Allebei stipt op tijd. Ik overhandigde R. de post, waaronder de vermoedelijke cheque, en maakte van zijn komst gebruik door te vragen of hij misschien wist hoe de kap van de plafonniere in de keuken, die zij hadden laten hangen, eraf moest om er een nieuw lampje in te kunnen draaien. Mijn hulptroepen en ik hadden dat al een aantal keren tevergeefs geprobeerd. Zó moeilijk!
R. dacht dat wel te weten en te kunnen; kort voor hun vertrek had hij bij eenzelfde plafonniere op de overloop nog een lamp vervangen. En hij wist en kon het ook, met behulp van een schroevendraaier. Maar niet makkelijk. Het was een heel gewrik, door R., boven op het huishoudtrapje. Onverwachts schoot de kap met wat kracht los, R. en het huishoudtrapje behoorlijk uit balans brengend.
Zie je het een beetje voor je? Zoals in een tekenfilm ofzo? Hoe trapje en R. even flink heen en weer zwiepten, als hoge bomen bij sterke wind?

Het gebeurde niet, maar, geheel onwillekeurig, stelde ik me ineens zo voor hoe R., maaiend met z’n armen, krampachtig trachtend zich staande te houden en zoekend naar het kleinste beetje houvast, achterover helt en de zwaartekracht het uiteindelijk wint van zijn ultieme poging tot evenwichtsbehoud, hij een gemene smak maakt en zo ongelukkig tegen de hoekpunt van het deurtje van het openstaande keukenkastje terecht komt dat het gedaan is met ‘m, terwijl de glazen kap van de plafonniere in héél veel scherpe stukken om hem heen is neergekomen en de schroevedraaier akelig in zijn… nou ja… en dat daar dan die vette cheque uit België nog op het aanrecht ligt.
Zie dat allemaal nog maar ‘ns te verantwoorden na zo’n grapje.

‘Uitlokking’ is het wel het minste waarvoor ik terecht te recht terechtkom.
- Rechter tegen verdachte V.: “Mevrouw V., u wist toch hoe moeilijk de kap van de plafonniere te verwijderen was? Diverse getuigen hebben verklaard hoe u, en anderen in uw bijzijn, meerdere keren getracht hebben de kap los te maken, maar dat dat heel niet lukte”.
- Verdachte V.: “Ja maar…, ja maar…”
- Rechter: “Toch ziet u met deze voorkennis, u volkomen bewust van de risico’s, geheel passief toe hoe R. met gevaar voor eigen leven het wankele huishoudtrapje ……