Bijna feest

Ik weet het weer.
Ik was het even vergeten, maar een aantal carnavalsvierders was gisteren zo aardig me te helpen herinneren.
Te herinneren aan waarom ik zo’n hekel heb aan het carnavalsgebeuren, en me deze dagen het liefst in een comateuze winterslaap in een geluiddichte cocon zou hebben en houden [hè, wat een slechtlopende zin toch, maar a la(af)].
Ja hoor, een geboren, getogen, rechtgeaarde Brabantse I am. Enigszins katholiek opgevoed ook nog. Aantal jaren heus wel carnaval “gevierd”, zij het meer uit sociaalwenselijkheid dan uit een brandend verlangen. En met een pappa die nog ettelijke jaren getonpraot heeft, wat echt wel heul leuk was (zijn 10 (?) minuten durende verhandeling over ‘meer minderbroeders’ is legendarisch).
Dus je vraagt je af óf het kan, hoè het kan… maar het kan: IK HEB EEN HE-KELLL AAN CARNAVA-HALLL. [C. steekt, tussen het typen door, ter illustratie een vinger in haar keel].

En waarom?

Carnaval zoals het heden ten dage hier gevierd wordt (ik heb me laten vertellen dat het vroeger en (nu) in Limburg anders is), èn veel (nee, niet alle) carnavalsvierders van het hier en nu, zijn opdringerig en hypocriet.
Dáárom!
Gisteren stond ik bij de bushalte reed ik met de auto door de straat waar die bushalte waar ik vorige week stond, staat, op weg naar m’n werk, en voor ons reed een carnavalswagen. Tenminste, dat was de bedoeling. Eigenlijk was het een soort open huifkar (zonder huif dus en daarmee geen huifkar maar toch), aangehaakt aan een klein vrachtwagentje. Doordat er uitbundige, carnavalesk uitgedoste jongemannen in de soort huifkar zaten, was het een carnavalswagen.
Goed. De carnavalswagen reed met circa 5 km per uur over die circa 1,5 km lange straat van die bushalte, waar je met een gemotoriseerd voertuig gerust circa 50 km per uur kunt rijden. Maakte mij verder niet uit: ik had geen haast, ik was welgemoed, relaxed ook, ik zat warm en droog, ik had een lekker muziekje op staan (ja, Delavega, ja). Ik vond het wel best.
Dat dat niet, zoals vorige week, aan alle kanten van me afstraalde, kan ik niet helpen. Ik kan nou eenmaal heel ingetogen heel opgetogen zijn, hoor. De carnavalswagenjongemannen leken het allemaal echter heel anders te interpreteren: zij de grootste lol(broeken), vanwege carnaval natuurlijk en vanwege de lange, trage stroom voertuigen achter hen die zij veroorzaakten, ik een stuk verdriet dat ‘ns nodig het goede, vrolijke voorbeeld gegeven moest worden. Dat is in ieder geval hoe ik hun gebaren en mimiek interpreteerde. En misschien heb ik het mis, maar ik denk van niet. Het ‘boeh-geroep’-gebaar, nadat mijn eerste, oprecht vriendelijke glimlach blijkbaar niet volstond, was in ieder geval duidelijk. Zielenpoten.

En toen herinnerde ik me ook weer de beschimpingen die mij destijds ten deel vielen [Claudy barst nu in huilen uit… nee hoor… grapje… het kan/kon Claudy niks schelen, en voor de rest heeft ze het al lang verwerkt, dus], als ‘anders geklede’ en ‘opvallende haardracht hebbende’ punker(wannabe), op de 361 dagen per jaar dat het géén carnaval was.

Morgen is het mijn beurt. Morgen en de 360 dagen die er op volgen, ga ik vieren.
Ik ga ‘geen carnaval’ vieren!
(Heb ik het toch beter bekeken, dacht ik zo.)