O, dus nou is het ineens míjn schuld

De brandstof was bijna op en we hadden nog een lange weg te gaan, dus gingen we tanken. Het was een groot tankstation langs de snelweg en we namen pomp 14. Terwijl de slang erin hing, ik de hendel-of-hoe-heet-dat-ding stevig inkneep, maar de tellers en meters te lang helemaal niet liepen, hoorde ik vaag dat er iets werd omgeroepen waarin het woord dan wel getal ‘veertien’ in voorkwam. ‘Veertien’, was alles wat ik verstond, de rest werd meegenomen door de (stevige tot krachtige) wind (windkracht 4, aan de kust hard tot stormachtig, windkracht 6, draaiend van noordoost naar noord). Ik sloeg er verder geen acht op. (Ik was me op dat moment dan ook nog helemaal niet bewust van het feit dat wíj bij pomp nummer 14 stonden.)
Weer klonk er mededeling of iets dergelijks door de installatie, maar nu wat strenger: “… nummer 14… alleen… …ken… pasje”, en toen viel mijn oog op een klein briefje dat op het teller- en metervenster van de pomp was geplakt. Er stond op dat bij déze pomp alleen met een tankpas of pinpas kon worden getankt. R. had inmiddels het enorme bord dat op de kopse kant van onze pomp stond, ontdekt, met daarop in enorme letters de mededeling dat bij déze pomp alleen met een tankpas of pinpas kon worden getankt.
Er was dus geen vuiltje aan de lucht, want wij hèbben gewoon zo’n pinpas. Toch zat ik alweer achter het stuur om de auto snel naar nummer 13 te dirigeren. Nummer 13 had nl. niet zo’n briefje op z’n venster, en al helemaal niet zo’n enorm bord met enorme letters op z’n kopse kant. Het tanken daar ging dan ook zonder horten of stoten.
Bij de kassa meldde ik me, nogal gevat maar vooral héél erg ontwapenend met: “Ik ben het domme blondje van nummer 14”. Er verscheen een voorzichtig glimlachje om de mond van de kassamedewerker. Voorzichtig, hetgeen, wat mij betreft, op dat moment nog van alles kon betekenen. Hij sprak verder niet.
R. deed er een schepje ontwapening bovenop met een opmerking, meer nog tegen mij dan tegen de kassaman, in de trant van: “Tjonge, dat we dat bórd niet zagen…”. Het glimlachje van de man werd iets groter, hoewel nog steeds wat zuinigjes. Ik dacht dat hij de situatie misschien ook ‘wel grappig’ vond. Of dat ‘m niks kon schelen maar dat ie gewoon wat (standaard)vriendelijkheid wilde laten zien.
Toen alle noodzakelijke handelingen en formaliteiten geklaard waren, en de kassaman ons de kassabon overhandigde, zei hij: “Tja, dáár komen nou al die ongelukken op de weg door. Door mensen die niet goed kíjken”.

Nou, dat vond ik dus niet zó gevat.
(Bij ons thuis zeggen we dan: "Dat is ook" (soms op z'n Tilburgs: "Dè is ôk").)