Gisteren

Vanmiddag kwam Kees onverwachts op bezoek.
Ik ken Kees vanaf de dag dat ie verwekt is. Nou ja... vanaf de dag, die keer in de bus, dat z’n moeder vertelde dat ie Kees zou gaan heten. Vooruit... vanaf de dag dat ie geboren is, that’s fair.
Zijn moeder is een dierbare vriendin van mij. Toen het nog nodig was, was ik ‘de favoriete oppas’ van Kees en later ook van zijn jongere broer. Ik heb hen de fles gegeven en hun luiers verschoond. Ze in slaap gesust, getroost en liedjes voor ze gezongen. Ze zien dreumesen, peuteren en kleuteren. Naar school gebracht of daarvan opgehaald. Hun verjaardagsfeestjes mee “begeleid”.

Sinds een paar weken zit Kees op de middelbare school. Ik woon aan de route die hij dagelijks van huis naar school en terug fietst. Vandaag kwam hij op de terugweg “even aanwippen”. Hij vertelde over zijn leraren en klasgenoten, over wiskunde, aardrijkskunde, Engels en Frans. Dat kon ik allemaal nog volgen; sterker nog: allemaal heel herkenbaar. Hij vertelde ook over z’n mobiele telefoon, alle mogelijkheden ervan, over wat ie met klasgenoten allemaal uitwisselt via BlueTooth, over jumpen, vertelde en liet me zien wat ie allemaal kan en doet met de PC en op Internet. Veel hiervan ging mijn pet te boven. En dan ben ik toch echt niet van gisteren.
Voor mij zat een jongen die van veel dingen veel meer weet dan ik. Een jongen ie ik gisteren nog de fles gaf en over z’n bolleke aaide.
Weird. Time flies.

p.s. Het was gezellig, Kees!