Druk, druk, druk en belangrijk

Nadat ie míjn moeder bij míjn overbuurvrouw had afgezet, kwam Pajos vanmiddag een kopje thee bij mij drinken (en nog een kopje, en nog een, en nog een, at een boterhammetje, een Snicker, blokjes kaas, nam wat rode wijn, maar dit terzijde) en we hebben een 'bietje gepraot en gebabbeld en gedaon'.
Blijkt dat álle kindertjes De Vet aanstaand weekend, los van elkaar (nou ja, Kleinezus en ik niet), op reis gaan en 'ons koude kikkerlandje' verlaten voor een aantal dagen. Grotezus gaat naar Rome, GrBr naar Nürnberg en Kleinezus en ik gaan naar Edinburgh, zoals ik overigens al láng verteld had. Allemaal dit weekend.
Maar nee hoor, niet allemaal 'on business'; dat is (in dit geval) alleen voor GrBr weggelegd. Hij boffen. De dames gaan allen voor de ontspanning en de leukigheid enzo.
Gelukkig zijn paps en mams onderhand oud en wijs genoeg om ze met een gerust hart 'ns een weekend alleen thuis te laten.

Grotezus heeft het overigens het beste bekeken, qua weer dan, he; in Rome is het nu zo'n 15gr. Lekkerrrrr hoorrr! In Nürnberg ligt sneeuw, en tja... Edinburgh... Ik twijfelde een tijdje terug nog over de uitspraak ervan, maar volgens mij is het nu gewoon Edinbrrrrr.

To wake or not to wake

Eén van de prettige kanten van m'n betaalde baan, vind ik toch nog steeds de onregelmatige werktijden (ondanks dat ook ik wel 'ns een jaartje ouder word, en het schijnt dat naarmate je ouder wordt, onregelmatige werktijden minder plezierig worden), en dan vooral het feit dat ik meestal slaapdiensten draai, hetgeen betekent dat ik dan van 16.00u 's middags tot de volgende ochtend 9.30u werk*. Ik hoèf dus veel dagen in de week niet per se vroeg op te staan. En dat komt goed uit, want vroeg opstaan is nooit één van m’n grootste hobby’s geweest. Flink uitslapen, een gat in de dag slapen… dat hoeft nou ook weer niet, maar een met daglicht gevulde kamer als je je ogen opendoet… daar mag je me (midden in de nacht) voor wakker maken.
Toch gaat het me deze winter helemaal niet zo slecht af: (toch) vroeg opstaan. Dat is in verband met m’n werk dan wel niet nodig, maar hé, ik doe ook nog zoiets als een studie, en daarvoor moet ik toch enige discipline aan de dag leggen. Dat het allemaal best goed lukt, mag een klein wondertje heten, want – zo moge inmiddels duidelijk zijn – ik en discipline, ik en wekkers, dat blijven toch wat moeizame combinaties. Ik heb in de aard niks tegen wekkers, hoor, maar voor mijn elektrische wekker-die-om-de-9-minuten-automatisch-opnieuw-alarmeert ben ik in de loop der jaren echt resistent geworden. Het alarmgeluid wordt nog steeds door mijn oren geregistreerd, maar het signaal dat ermee wordt afgegeven – “Hupsakeetjes, d’r uit, lui ding dè ge bent!!!” – wordt niet meer opgepikt of verwerkt, daar onder mijn hersenpan. Het alarmgeluid wordt zelfs door een of ander magisch proces stante pede heel soepeltjes getransformeerd in een in mijn vroege-ochtend-droom heel passend element.
Moet of wil ik dus “op tijd” uit bed, dan ben ik aangewezen op m’n oude, mechanische rinkelwekker, die op ongeveer zeven veilige armlengtes van het warme bed vandaan staat. Ik vreesde de dag dat ik ook voor deze ouderwetse maar degelijke wekdienst immuun word.
Inderdaad: vreesde. Afgelopen weekend hoorde ik namelijk over een PRACHTIG alternatief voor het geval ook de mechanische wekker z’n uitwerking mist. Nog ouder dan de mechanische wekker – blijkbaar zelfs uit de nog niet eens zo lang vervlogen tijd dat de mechanische wekker nog geen gemeengoed was – maar volgens mij vele malen efficiënter. En ik hoef er alleen mijn voordeur eenmalig voor te verstevigen, daarna niks meer. En dan draag ik ook nog ‘ns m’n steentje bij aan de verruiming van de werkgelegenheid en aan het behoud van cultureel erfgoed of zoiets.
Geef mij dus maar een porder!

*Ja, en slaap, ja! Daarom heet het ook een slaapdienst. Hèhè.

Elk nadeel heb z'n voordeel

Ik had min of meer beloofd om hier met regelmaat tot tranen bewegende muziek te droppen. De eerste keer dat ik dat deed

– muziek droppen – was op 19 november, de tweede keer – nu – op 19 januari. De regelmaat zit er dus in; dat kan me niet (meer) verweten worden.
Ten aanzien van de factor ‘tot tranen bewegend’ was ik wat voorbarig dan wel tunnelvisiehanterend: het lieke wat ik zometeen ga neerzetten, heeft me namelijk nog nooit tot tranen geroerd. Daar is het gewoon het lieke niet naar. Maar het is wel een HEEL lekker nummer. (Klik op de link onder het kopje 'Van welk een schoonheid' in de rechterkolom.)

Het stamt uit ongeveer 1984 (zo vertelde de Popencyclopedie mij net), en da’s ongeveer de tijd waarin ik me volop “bezig begon te houden” met muziek, aanvankelijk nog met vooral het mainstream-/ top40gebeuren. Dit nummer zou ik niet ‘mainstream’ willen noemen, en het is (dan ook) nooit echt een hit geweest, volgens mij. Voor zover ik me kan herinneren, is het me destijds in ieder geval min of meer ontgaan. Toch heb ik het blijkbaar, zonder me daarvan bewust te zijn, ergens, als een X-file ofzo, opgeslagen, en is het daar jarenlang latent aanwezig geweest. Want toen ik eenmaal met mijn computertje zomaar muziek kon binnenhalen, zonder naar de winkel te hoeven of m’n BASF-cassettebandje met de record-knop en pauzeknop ingedrukt, standby te hebben, was dit een van de eerste, zo niet het allereerste nummer dat ik moèst hebben. Het vinden en downloaden ervan kostte destijds veel geduld, weet ik nog, en het voelde dan ook als het vinden van een schat, denk ik, toen ik ‘m eenmaal binnenhad, op een verzamelCD’tje had gezet en eindeloos kon afspelen. Je Ik moet wel in een niet precies te omschrijven stemming zijn om het (lekker hard) te draaien en er zo van te genieten, maar dat is er een die ik toch wel vaak heb, geloof ik.
Ook in de auto doettie het goed trouwens:

The pros and cons of hitchhiking van Roger Waters

An angel on a Harley pulls across to greet a fellow rolling stone
Puts his bike up on it’s stand, leans back

and then extends a scarred and greasy hand
He said:
How ya doin bro?
Where ya been?
Where ya goin'?
Then he takes your hand in some strange Californian handshake

and breaks the bone
"Have a nice day, hehe"

A housewife from Encino

whose husband's on the golf course with his book of rules
Breaks and makes a 'U' and idles back

to take a second look at you
You flex your rod
Fish takes the hook
Sweet vodka and tobacco in her breath
Another number in your little black book

These are the pros and cons of hitchhiking
These are the pros and cons of hitchhiking
Oh babe, I must be dreaming

I'm standing on the leading edge

the Eastern seaboard spread before my eyes
Jump, says Yoko Ono
I'm too scared and too good looking, I cried
Go on, she says, why don't you give it a try?
Why prolong the agony? All men must die

Do you remember Dick Tracy?
Do you remember Shane?
"And mother wants you"
Could you see him selling tickets
Where the buzzard circles over
"Shane"
The body on the plain
Did you understand the music Yoko or was it all in vain?
"Shane..."
The bitch said something mystical
So I stepped back on the kerb again

These are the pros and cons of hitchhiking
These are the pros and cons of hitchhiking
Oh babe, I must be dreaming again
These are the pros and cons of hitchhiking
These are the pros and cons of hitchhiking
These are the pros and cons of hitchhiking
These are the pros and cons of hitchhiking

p.s.
Ik moest dit nummer net opnieuw downloaden (kreeg ‘m vanaf het verzamelCD’tje niet geconverteerd naar mp3), en bij LimeWire zit, net als bij veel uitwisselingsprogramma’s, een ‘chat’-functie. Iemand begon zomaar met mij te chatten, terwijl Roger Waters binnenliep, en vroeg hoe ik heet, hoe oud ik ben en wat ik aan het doen was. Beleefd als ik altijd ben, beantwoordde ik de nieuwsgierige vragen van Jasper, want zo heette ie. Toen vertelde hij zomaar dat hij ‘plaatjes van vrouwen’ aan het downloaden was, en hij vroeg of ik misschien ook ‘plaatjes van vrouwen’ had. Ik wilde bijna zeggen dat ik een ‘plaatje van een vrouw’ bèn, maar dat vond ik toch wat te overmoedig. Toen vroeg hij zomaar of ik naaktfoto’s van hèm wilde. Raar, hè? En toen zei ik: “Nee, asjeblief niet zeg, getverdegatver”. En toen was Jasper ineens zomaar weg. Raar, hè?

Hij had het nog zó gezegd

Hij had het nog zó gezegd… die Broer van mij, in de rol van Goed-maar-een-oogje in-het-zeil-houdend-Heiligman: “Onderhoudt ‘m maar”. Een goed en welgemeend advies – een stekje moet je nu eenmaal liefdevol verzorgen, wil het uitgroeien tot een ferm gewas - dat gegeven werd in het gedicht dat deze Sinterklaassurprise



begeleidde, en dat ik tot voor kort achteloos in de wind geslagen lijk te hebben of heb.
Maar liefst twee hele weken was er niks nieuws onder de zon op dit webstekkie te beleven. Tot vandaag dus.

En is geen/niks nieuws dan ook goed nieuws?
Nah… mwah… niet in het bijzonder, nee. Ook geen slecht, hoor. Gewoon, neutraal.
Heb het gewoon druk gehad, o.a. met het maken en versturen van onze Nieuwjaarskaart, die gewoon zoals altijd veel te laat (vandaag op z’n vroegst, red.) op de diverse deurmatten is gevallen. En verder gewoon met het gewone andere achterstallige onderhoud - op het gebied van huisje (ruimen en poetsen), studie, administratie en dat soort ongein - dat (beg)in januari gewoon altijd nog omvangrijker lijkt dan in de rest van het jaar.
Saai hè.

(Goed voornemen: vakere en leukere stukjes schrijven op dit log.)